Pek çok minikte gözlemlenen parmak emme refleksi, belirli bir yaş sınırını aştığında ciddi bir sorun haline gelebiliyor. Uzman Doktor Leyla Ezgi Tüğen, “Üç dört yaşından sonra devam eden parmak emme alışkanlığı için profesyonel destek alınmalı. Uzun süreli parmak emme, ağız ve diş sağlığında belirgin yapısal sorunlara yol açabilir” diyerek aileleri uyarıyor.
Çocuklarda sıkça karşılaşılan parmak emme davranışına dair mühim açıklamalarda bulunan Uzman Doktor Tüğen, parmak emmenin doğuştan gelen bir refleks olduğuna vurgu yapıyor ve ekliyor: “Parmak emme, küçük çocuklarda beslenmeyle ilişkili olmayan emme alışkanlıklarından (battaniye, emzik gibi) biri olarak kabul edilir. Emme davranışı, bebeklikten itibaren başlayan temel bir reflekstir ve çoğu zaman ağlayan bebekleri sakinleştirmek için emzik kullanılır. Parmak emmenin de küçük çocuklarda genellikle kendini rahatlatma, sakinleşme, psikolojik ve fizyolojik gerginliği azaltma gibi işlevleri bulunur. Her çocuğun gelişim süreci farklı olsa da, çocuklar büyüyüp kendi kendini yönetme becerilerini kazandıkça parmak emme genellikle 2 ila 4 yaş arasında kendiliğinden sona erer.”
3 Yaşından Sonra Devam Ediyorsa Destek Alınmalı
Parmak emme davranışının her zaman psikolojik sorunlarla ilişkili olmayabileceğini ifade eden Uzman Doktor Tüğen, sözlerine şöyle devam ediyor: “Aileler bu durumda, parmak emme davranışına başka ruhsal sıkıntıların eşlik edip etmediğini dikkatle gözlemlemelidir.
Parmak emme davranışının özellikle hangi zamanlarda ortaya çıktığı, bu davranışla birlikte veya öncesinde çocuğun başka bir tepki verip vermediği, ailenin bu durumu fark ettiğinde nasıl bir reaksiyon gösterdiği iyi incelenmelidir.
Örneğin, her seferinde uyarıda bulunmak, parmak emme alışkanlığını pekiştirebilir. Eğer başka ruhsal zorluklar da eşlik ediyorsa ya da çocuk 3-4 yaşından sonra hala parmak emiyorsa, bir uzmandan destek almak önemlidir.”
Uzun Vadede Ağız ve Diş Problemlerine Yol Açabilir
Uzman Doktor Tüğen, ailelere şu tavsiyelerde bulunuyor: “Parmak emme alışkanlığının uzun sürmesi durumunda çeşitli tedavi seçenekleri mevcuttur. Bu süreçte pedodontistler (çocuk diş hekimleri), çocuk psikiyatrları ve çocuk psikologları görev almaktadır. Tedaviler arasında ağız içi apareyler, parmağa takılan özel cihazlar ve davranışsal psikolojik müdahaleler (ceza, ödüllendirme gibi yöntemler) bulunmaktadır. Ailelerin görevi ise davranışsal psikolojik müdahalelerin veya cihazların evde düzenli bir şekilde uygulanmasını sağlamaktır. Unutulmamalıdır ki, uzun dönemli parmak emme alışkanlığı, ağız ve diş sağlığında belirgin yapısal sorunlara neden olabilir. Ayrıca, parmak yapısında tahriş ve yapısal bozukluklara yol açtığı da gözlemlenmektedir.”
Bu tür alışkanlıklar, çocukların gelişiminde doğal bir evre olabilir ancak belirli bir yaşın üzerinde devam etmesi, hem fiziksel hem de psikolojik etkileri açısından göz ardı edilmemesi gereken bir durumdur. Erken müdahale, ileride oluşabilecek daha büyük sorunların önüne geçebilir.
